Kategoria: prawa lekarza Strona 13 z 17

Czy lekarz może udostępnić dokumentację medyczną pacjenta towarzystwu ubezpieczeń?

Czasem zdarza się tak, że Twój pacjent stawia Ci zarzut popełnienia błędu medycznego,  wówczas  zastanawiasz się co zrobić. Najlepiej żebyś podał mu numer polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Dlaczego? Więcej na ten temat pisałyśmy  TUTAJ

Jeśli roszczenia zostaną zgłoszone do ubezpieczyciela  musi on podjąć tzw. postępowanie likwidacyjne. Wtedy z całą pewnością towarzystwo ubezpieczeń skieruje do Ciebie prośbę o przesłanie dokumentów, na podstawie których będzie mógł dokonać oceny odpowiedzialności. Jednymi z takich dokumentów będzie z pewnością dokumentacja medyczna. Wówczas wielu lekarzy zastanawia się:

  • czy może udostępnić dokumentację medyczną pacjenta?
  • czy udostępniając ją nie naruszy tajemnicy lekarskiej?
  • jak zrobić to zgodnie z prawem?

W dzisiejszym wpisie postaramy się wyjaśnić wszystkie Twoje wątpliwości.

O ważności i doniosłości dokumentacji medycznej w procesie leczenia nie trzeba nikogo przekonywać.  Nie można jednak zapomnieć, że dokumentacja medyczna to dane osobowe pacjenta tj. dane dotyczące stanu zdrowia, dane genetyczne, dane biometryczne,  dane które mogą ujawnić m.in. orientację seksualną. Dane te są mocnym orężem osób, które mają do nich dostęp. Dlatego ochrona tych danych ma niebagatelne znaczenie. Z tego powodu ustawodawca reglamentuje do nich dostęp konkretnym osobom i podmiotom, a udostępnienie obwarowywane jest różnego rodzaju warunkami.

Nie budzi wątpliwości, że ubezpieczyciel dokonując oceny odpowiedzialności powinien móc opierać się na całokształcie środków dowodowych  lecz  musisz pamiętać, że zgodnie z art. 40 Ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty   Lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu.

Zapamiętaj przede wszystkim, że udostępnienie przez Ciebie dokumentacji jest możliwe na podstawie art 26 ust. 3 pkt 7 Ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, który stanowi, że  podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację medyczną zakładom ubezpieczeń, za zgodą pacjenta.

Oznacza to, że abyś mógł przekazać ubezpieczycielowi dokumentację medyczną, musi on przedstawić Ci zgodę pacjenta.

W praktyce często się zdarza, że zgoda taka nie będzie dołączona do pisma wzywającego Cię do przedstawienia dokumentacji. Spowodowane jest to tym, że ubezpieczyciel ma obowiązek w terminie 7 dni po otrzymaniu zgłoszenia szkody wysłać pisma do stron. Wysyłając więc do Ciebie pismo, prawdopodobnie jednocześnie kieruje pismo do pacjenta prosząc go o przesłanie tej zgody. Jeśli więc otrzymasz pismo, w którym ubezpieczyciel prosi Cię o przesłanie dokumentacji a jednocześnie nie przedstawi zgody pacjenta, odpowiedz że przekażesz dokumentację medyczną, po otrzymaniu zgody pacjenta. Być może postępowanie likwidacyjne nieco się przedłuży, ale dzięki takiemu zabiegowi unikniesz zarzutu naruszenia tajemnicy lekarskiej.

Udostępnienie może dotyczyć zarówno części dokumentacji, jak też całości, jeśli o taką zwraca się towarzystwo ubezpieczeń. Istotne jest, czy z załączonej do wniosku zgody pacjenta wynika jego przyzwolenie na taki właśnie pełny dostęp.

Zwrócić więc uwagę na treść dołączonej do wniosku zgody pacjenta i ocenić, czy obejmuje ona prawo do takiego całościowego dostępu.

A co w sytuacji, w której ubezpieczyciel domaga się wglądu do dokumentacji medycznej już po śmierci pacjenta. Czy zakład ubezpieczeń ma prawo wglądu do historii choroby?

Na ten temat wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18.11.2015 r. (sygn. akt II OSK 730/15)  orzekając, że na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 159 ze zm.) zakład ubezpieczeń może korzystać z dostępu do dokumentacji medycznej, za zgodą pacjenta, również po śmierci pacjenta.

Omawiając kwestię udostępniania dokumentacji medycznej pacjenta towarzystwu ubezpieczeń, nie można pominąć art. 38 Ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, zgodnie z którym Zakład ubezpieczeń może uzyskać odpłatnie od podmiotów wykonujących działalność leczniczą w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, które udzielały świadczeń zdrowotnych ubezpieczonemu lub osobie, na rachunek której ma zostać zawarta umowa ubezpieczenia, informacje o okolicznościach związanych z oceną ryzyka ubezpieczeniowego i weryfikacją podanych przez tę osobę danych o jej stanie zdrowia, ustaleniem prawa tej osoby do świadczenia z zawartej umowy ubezpieczenia i wysokością tego świadczenia.

Zakres informacji, które mogą być udostępnienie ubezpieczycielowi obejmuje dane o:

  • przyczynach hospitalizacji, wykonanych w jej trakcie badaniach diagnostycznych i ich wynikach, innych udzielonych świadczeniach zdrowotnych, wynikach leczenia i rokowaniach oraz o wynikach sekcji zwłok, jeżeli została przeprowadzona;
  • przyczynach leczenia ambulatoryjnego, wykonanych w jego trakcie badaniach diagnostycznych i ich wynikach, innych udzielonych świadczeniach zdrowotnych, wynikach leczenia i rokowaniach;
  • wynikach przeprowadzonych konsultacji;
  • przyczynie śmierci ubezpieczonego.

Jak widzisz towarzystwo ubezpieczeń może wnioskować o udostępnienie dokumentacji medycznej pacjenta. Jednak abyś mógł je udostępnić, pamiętaj o warunkach, jakie nałożył na Ciebie ustawodawca.

Na koniec chcemy Ci powiedzieć, że pod koniec stycznia trafił do konsultacji projekt Rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie informacji udzielanych zakładom ubezpieczeń przez podmioty wykonujące działalność leczniczą oraz Narodowy Fundusz Zdrowia.

Czy i w jakiej formie rozporządzenie wejdzie w życie, damy Ci znać.

FacebookLinkedInEmailPrint

Odpowiedzialność za działania lekarza rezydenta

Jakiś czas temu wyjaśniałyśmy Wam jaką  czy i jaką odpowiedzialność ponosi lekarz rezydent. Na ten temat możesz więcej przeczytać TUTAJ

Dziś chciałyśmy kwestię tę omówić trochę pod innym kątem. Chcemy Ci bowiem wyjaśnić, kto odpowiada za działania rezydenta.

Zgodnie z art. 16 m Ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne pod kierunkiem kierownika specjalizacji, którym może być lekarz zatrudniony na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej albo wykonującego zawód na podstawie stosunku służby w podmiocie prowadzącym szkolenie specjalizacyjne. Staże kierunkowe odbywane są natomiast pod kierunkiem kierownika stażu. Ustawa reguluje również obowiązki kierownika specjalizacji i stażu. Należy do nich m.in.

  • konsultowanie i ocenianie proponowanych i wykonywanych przez lekarza badań diagnostycznych i ich interpretacji, rozpoznania choroby, sposobów leczenia, rokowań i zalecenia dla pacjenta;
  • prowadzenie nadzoru nad wykonywaniem przez lekarza zabiegów diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych objętych programem specjalizacji do czasu nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich wykonywania;
  • uczestniczenie w wykonywanym przez lekarza zabiegu operacyjnym albo stosowanej metodzie leczenia lub diagnostyki stwarzającej podwyższone ryzyko dla pacjenta, do czasu nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich wykonywania lub stosowania.

Obowiązki te zostały doprecyzowane w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów, zgodnie z którym kierownik specjalizacji wyznacza lekarzowi pacjentów do prowadzenia, a także (w porozumieniu z kierownikiem jednostki akredytowanej), ustala harmonogram dyżurów oraz decyduje o dopuszczeniu lekarza do samodzielnego pełnienia dyżuru.

Przepisy te są bardzo istotne z punktu widzenia lekarza rezydenta, bo chociaż każdy rezydent posiadając prawo wykonywania zawodu ponosi odpowiedzialność za swoje działania to jednak przy ocenie jego odpowiedzialności nie można pomijać faktu, że lekarz rezydent  wykonuje zabiegi diagnostyczne, lecznicze, rehabilitacyjne oraz operacyjne pod nadzorem kierownika specjalizacji lub lekarza kierującego stażem kierunkowym, którzy asystują w tych zabiegach. Samodzielne wykonywanie zabiegów jest możliwe dopiero wówczas, gdy lekarz nabędzie umiejętności do samodzielnego ich wykonywania. Uzależnione jest to jednak od oceny i kierownika specjalizacji i stażu, którzy w tym zakresie ponoszą odpowiedzialność za przedwczesne dopuszczenie lekarza rezydenta do samodzielnego wykonywania określonych zabiegów.

Dokonując więc oceny odpowiedzialności lekarza winno brać się pod uwagę również  odpowiedzialność pełniącego nadzór kierownika.

 Czy to w ogóle możliwe? Oczywiście. 

Jak z pewnością dobrze wiesz, często lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne na podstawie umowy o pracę zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne na czas określony w programie specjalizacji w ramach rezydentury.  Cóż z tego wynika?  Zgodnie z art. 120 kodeksu pracy „ W razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca.”
Oznacza to, że w przypadku zgłoszenia roszczenia i uznania odpowiedzialności, świadczenie pacjenta musi pokryć podmiot leczniczy, zatrudniający lekarza. Dopiero po zaspokojeniu roszczeń odszkodowawczych, pracodawca może domagać się należności ograniczonej do wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia lekarza, a w przypadku popełnienia winy umyślnej całości odszkodowania.




 

FacebookLinkedInEmailPrint

Lekarz, jako świadek w postępowaniu karnym

Często lekarze zgłaszają się do naszej Kancelarii mówiąc, że zostali wezwani przez prokuratora w sprawie pacjenta, którego leczenie prowadzili. Zastanawiają się, co mogą powiedzieć, jak powinni  się zachować?  Przeczytaj, jakie obowiązki i uprawnienia masz jako świadek w postępowaniu karnym.

Pierwsze pytanie jakie stawiają sobie lekarze to „czy na pewno muszę zeznawać?”. Z pewnością musisz stawić się na przesłuchanie. Jeśli termin nie będzie dla Ciebie odpowiedni możesz spróbować ustalić inny termin przesłuchania. W większości przypadków organy prokuratury/ policji otwarte są na zmianę terminu.

Drugą istotną kwestią jest sprawa tajemnicy lekarskiej. Na pewno wiesz, że pełniąc zawód zaufania publicznego zobowiązany jesteś do jej zachowania. Kwestia zachowania tajemnicy lekarskiej została uregulowana w art. 40 ustawy o zawodach lekarz i lekarz dentysty, zgodnie z którym  Lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu.

Zakres tajemnicy jest bardzo szeroki i dotyczy wszelkich faktów i informacji mających związek z leczeniem i osobą pacjenta oraz jego danych takiego związku niemających (np. jego stosunków rodzinnych, zawodowych, osobistych, kontaktów i preferencji seksualnych, faktu bezpłodności itp.). Warto również wiedzieć, że tajemnica odnosi się nie tylko do informacji przekazanych przez pacjenta lub inną osobę z jego otoczenia, ale dotyczy także własnych spostrzeżeń, diagnozy, szczegóły leczenia, historię choroby i uprzednie postępowanie terapeutyczne, metody i postępy w leczeniu, wcześniejsze lub współistniejące schorzenia, hospitalizacje, przyjmowane leki.

Więcej o tajemnicy lekarskiej przeczytasz TUTAJ

W tym zakresie nie możesz ujawnić żadnych danych o pacjencie. Niemniej możesz zostać zwolniony z tajemnicy. Może tego dokonać przede wszystkim sam pacjent, który składając zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa, będzie z pewnością zainteresowany, żebyś mógł zeznawać. Gdyby jednak takiej zgody nie było, to jedynie sąd może zwolnić Cię z zachowania tajemnicy lekarskiej. Jest to postanowienie, które zazwyczaj prokurator okazuje zanim zacznie Cię przesłuchiwać. Nim więc zaczniesz zeznawać, upewnij się czy na pewno zostałeś zwolniony z tajemnicy. Jeśli nie, możesz odmówić złożenia zeznań i poczekać aż takie zwolnienie nastąpi.

Zapamiętaj, że nawet w przypadku zwolnienia z obowiązku zachowania tajemnicy lekarskiej, możesz odmówić odpowiedzi na niektóre z zadanych pytań. Kiedy tak się dzieje? Lekarz jak każdy obywatel ma prawo uchylenia się od udzielenia odpowiedzi na pytanie, jeśli udzielenie odpowiedzi mogłoby narazić jego lub osobę dla niego najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe.

Czasem zastanawiasz się czy na takie przesłuchanie powinieneś iść z pełnomocnikiem?  Oczywiście obowiązku takiego nie ma i wszystko zależy m.in. od tego:

  • w jakim zakresie Twój udział w charakterze świadka jest związany jest z Twoją rolą w procesie leczenia,
  • prawdopodobieństwa, że to właśnie Tobie mogą być postawione ostateczne zarzuty,
  • w jakim kierunku zmierzać będą zadawane pytania,
  • jak bardzo stresować może Cię przesłuchanie przez organami wymiaru sprawiedliwości i obecność pacjenta, jego rodziny czy ich pełnomocnika.

Musisz sam ocenić czy udział Twojego pełnomocnika jest konieczny. Chcemy jednak zwrócić Twoją uwagę na jedną kwestię. Zgodnie z art. 87 § 2 Kodeksu postępowania karnego, osoba niebędąca stroną postępowania  a więc świadek może ustanowić pełnomocnika, jeżeli wymagają tego jej interesy w toczącym się postępowaniu.  Decyzję w tym zakresie podejmuje prokurator. W praktyce jednak  nie robią oni problemu w tym temacie.

No i ostatnia kwestia. Jeśli obowiązek złożenia zeznań koliduje z Twoją pracą, może zostać Ci przyznany zwrot zarobku lub dochodu utraconego z powodu stawiennictwa na wezwanie prokuratury. Jak tego dokonać? Powinieneś niezwłocznie- ustnie do protokołu lub pisemnie w terminie 3 dni od zakończenia czynności z udziałem osoby wezwanej pod rygorem utraty prawa do zwrotu tych należności – złożyć wniosek o przyznanie należności.

Jeśli będziesz potrzebował indywidualnej pomocy w tym zakresie, skonsultowania jak poważna jest sprawa, ustalenia czy potrzebny Ci pełnomocnik to oczywiście zapraszamy Cię do kontaktu z naszą Kancelarią.

FacebookLinkedInEmailPrint

Czy lekarz rezydent może zostać zmuszony do pełnienia dyżurów na SOR?

Czy lekarz rezydent może zostać zmuszony do pełnienia dyżurów na SOR?

Z takim pytaniem spotykamy się dosyć często. Braki kadrowe bardzo często uzupełniane są lekarzami w trakcie specjalizacji. Najczęściej są to rezydenci chirurgii, chorób wewnętrznych oraz pediatrii. Dlatego też w swoim opracowaniu będziemy bazować na tych specjalizacjach.

 Na wstępie  wskazać należy, iż chociaż lekarz rezydent ma pełne prawo wykonywania zawodu lekarza, nie ma jednak kompetencji  i doświadczenia porównywalnego ze specjalistą. Nie sposób uznać, że od lekarza rezydenta wymagać należy tyle samo, co od lekarza posiadającego specjalizację. Kierowanie więc lekarza rezydenta w trakcie modułu podstawowego na Izbę Przyjęć, może go również narażać na odpowiedzialność cywilną, karną oraz dyscyplinarną.

Nie budzi wątpliwości, że lekarz rezydent może być zobowiązany do pełnienia dyżurów medycznych. Tej prawdzie nie można zaprzeczyć. Obowiązek ten wynika wprost z art. 95 Ustawy o działalności leczniczej, który stanowi, że  „Pracownicy wykonujący zawód medyczny i posiadający wyższe wykształcenie, zatrudnieni w podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne mogą być zobowiązani do pełnienia w przedsiębiorstwie tego podmiotu dyżuru medycznego”.  Obowiązek dyżurowania potwierdza również art. 16i Ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty „Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne przez cały okres jego trwania w wymiarze czasu równemu czasowi pracy lekarza zatrudnionego w podmiocie leczniczym (…) oraz pełni dyżury lub pracuje w systemie zmianowym lub równoważnym w maksymalnym czasie pracy dopuszczonym przepisami o działalności leczniczej”.

Obowiązek pełnienia dyżurów przez lekarza rezydenta został doprecyzowany w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów z dnia 29 marca 2019 r.

[W tym miejscu musimy wyjaśnić, że wcześniej obowiązywało Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 stycznia 2013 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów ( ma ono zastosowanie do szkoleń specjalizacyjnych wszczętych i niezakończonych przed dniem 1 maja 2017 r. )]

Zgodnie z  § 13 ust. 1 pkt 8  Rozporządzenia ( zarówno w brzmieniu obecnym jak i poprzednim ), jedną z form szkolenia jest pełnienie dyżurów medycznych określonych w programie danej specjalizacji lub praca w systemie zmianowym lub równoważnym czasie pracy, w maksymalnym czasie pracy dopuszczonym w przepisach o działalności leczniczej, o ile program specjalizacji przewiduje pełnienie dyżurów.  

Musisz również zwrócić uwagę, iż na podstawie art. 16f Ustawy   Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne na podstawie programu specjalizacji ustalonego dla danej dziedziny medycyny, z uwzględnieniem odpowiedniego modułu.

Wskazane ww. specjalizacje składają się z modułów: podstawowego oraz specjalistycznego.

Programy specjalizacji przewidują, że moduł podstawowy stanowi pierwszy etap szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie chorób wewnętrznych. Ma on zapewnić  odpowiednią  wiedzę  ogólnolekarską oraz ogólnopediatryczną/internistyczną lekarzom, a w przypadku rezydentów chirurgii –  wiedzy  pozwalającej na  zrozumienie  podstaw  leczenia  chirurgicznego,  nabycie  umiejętności  przygotowania chorego do zabiegu chirurgicznego, wykonanie podstawowych procedur w ramach nagłych wskazań  do  leczenia  chirurgicznego  i  leczenia  ambulatoryjnego  w  ramach  tzw.  małej chirurgii,  prowadzenie  chorych  w  podstawowym  zakresie  po  zabiegu  chirurgicznym  oraz uzyskanie  podstawowych  kompetencji  społecznych  poprzez  rozwinięcie  pożądanych  cech osobowości niezbędnych w pracy lekarza.

Co więcej, w przypadku specjalizacji pediatrycznej chorób wewnętrznych wskazano wprost, że lekarz pełni dyżury w oddziale, w którym odbywa dany staż.

W ramach modułu specjalistycznego lekarz pełni dyżury towarzyszące lub samodzielne po uzyskaniu pozytywnej opinii kierownika specjalizacji lub kierownika danego stażu. Dyżury mogą być pełnione w oddziale, w którym odbywa specjalizację lub staż.  Niemniej lekarz może pełnić dyżury w zakresie odbywanego szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie chorób wewnętrznych w SOR lub Izbie Przyjęć w podmiocie, w którym odbywany jest staż lub specjalizacja.

Jak wynika z powyższego Lekarz odbywający rezydenturę z określonej specjalizacji ma obowiązek pełnić dyżury medyczne w miejscu wskazanym w programie określonej specjalizacji. Tym samym rezydent odbywający szkolenie specjalizacyjne w module podstawowym nie może być zobligowany do pełnienia dyżurów w oddziale innym niż ten, w którym pełni staż. Możliwość pełnienia dyżurów w SOR lub Izbie Przyjęć występuje dopiero w ramach modułu specjalistycznego.

Wykonywanie świadczeń przez lekarza rezydenta poza miejscem określonym w Programie Specjalizacji jest zatem niezgodne z przepisami prawa oraz  uniemożliwia lekarzowi rezydentowi  realizację aktualnego programu specjalizacji.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w Komunikacie Ministerstwa Zdrowia z dnia 21.12.2018 r.  w sprawie dyżurów na SOR/IP w trakcie szkolenia specjalizacyjnego lekarzy. Jak w nim wskazano „…lekarz realizuje szkolenie specjalizacyjne zgodnie z programem specjalizacji, zawierającym zakres wymaganej wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych w danej dziedzinie medycyny oraz w dziedzinach pokrewnych. Pełnienie dyżurów medycznych przez lekarza stanowi nieodzowny element kształcenia specjalizacyjnego określonego programem specjalizacji w danej dziedzinie medycyny (…)Należy także podkreślić, że lekarz po zakończeniu modułu podstawowego  z chorób wewnętrznych (a zatem lekarz w trakcie realizacji modułu specjalistycznego) powinien (zgodnie z programem specjalizacji) posiadać pełen zakres wiedzy i umiejętności w zakresie  nagłego zatrzymania krążenia, wstrząsu, zaburzeń świadomości, stanów nagłych/ostrych w chorobach poszczególnych narządów/układów, zaburzeń gospodarki wodnej (stany odwodnienia i przewodnienia), zaburzeń elektrolitowych, zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej, a zatem potrafi podjąć stosowne działania w przypadku konieczności zastosowania intensywnej opieki medycznej. Natomiast celem szkolenia specjalizacyjnego w ramach modułu specjalistycznego w zakresie chorób wewnętrznych jest poszerzenie wiedzy teoretycznej i praktycznej nabytej w czasie modułu podstawowego, dotyczącej profilaktyki, diagnozowania i leczenia chorób na poziomie umożliwiającym samodzielne wykonywanie zawodu według najwyższych standardów….”

Chcemy też zwrócić Twoją uwagę na jeszcze jedną kwestię – przymuszanie do pełnienia dyżuru przez lekarza rezydenta poza miejscem odbywania rezydentury określonym w programie specjalizacji jest naruszeniem przepisów po stronie dyrektora szpitala i może prowadzić do  jego odpowiedzialności prawnej.

Walcząc o swoje prawa możecie zwrócić uwagę zarządzającym, iż na postawie umów zawieranych z Ministerstwem Zdrowia, placówka medyczna zobowiązana jest do prowadzenia szkoleń specjalizacyjnych lekarzy w trybie rezydentury, zgodnie z programem specjalizacji i planem jej odbywania oraz na zasadach określonych w obowiązujących przepisach prawa. Kierowanie lekarza rezydenta modułu podstawowego na dyżury SOR stanowi działanie niezgodne z programem specjalizacji.

FacebookLinkedInEmailPrint

Strona 13 z 17

KONTAKT

Kancelaria Adwokacko-Radcowska
"Podsiadły-Gęsikowska, Powierża" Sp. p.

ul. Filtrowa 61/3
02-056 Warszawa

+48 22 628 64 94
+48 600 322 901

kancelaria@prawniklekarza.pl

REGON: 369204260 NIP: 7010795766

AEKSANDRA POWIERŻA

+48 604 077 322
aleksandra.powierza@prawniklekarza.pl

KAROLINA PODSIADŁY-GĘSIKOWSKA

+48 735 922 156
karolina.podsiadly@prawniklekarza.pl