Ostatnimi czasy nie macie lekko. Zwłaszcza lekarze z publicznych placówek ochrony zdrowia…

Trwa nagonka. To, że mówią o Was konowały, bo dr Google postawił inną diagnozę, to już norma. Jesteście zabiegani, nie ma czasu, żeby spędzić chwilę z rodziną, a co dopiero żeby bronić swojego dobrego imienia.

Ale jak długo taki stan może trwać?

Może pora wyjaśnić, że to nie tak, że sobie siedzicie popijacie kawkę, a w tym czasie schorowani pacjenci czekają, aż łaskawie udzielicie im pomocy…

Może warto napisać, że w tym czasie biegacie od jednego pacjenta to drugiego, że wyrabiacie ponad 300% normy. Że na kilkudziesięciu pacjentów czekających w SOR przypada 1 jeden lekarz…

Czyja to wina? Lekarza?

Czy to Wy w taki sposób ułożyliście system? Czy to Wy decydujecie o tym ilu lekarzy powinno być na dyżurze? Czy to Wasza wola, że możecie przeznaczyć zaledwie kilka minut na zbadanie pacjenta?
Hmmm… Kto z Was nie marzyłby o tym, aby móc zlecić wszystkie potrzebne badania pacjentowi, o tych kilku minutach więcej czasu, które mógłby mu poświęcić. Kto z Was nie chciałby wrócić po dyżurze do domu z poczuciem spełnienia?

Zauważyliście, że najwięcej szkód związanych z „błędami medycznymi” popełnianych jest w publicznych szpitalach, czy też publicznych placówkach zdrowia? Przecież często Ci sami lekarze pracują zarówno w prywatnej i publicznej ochronie zdrowia. Dlaczego więc tak się dzieje?

Wniosek nasuwa się sam.

Zasady udzielania świadczenia usług pacjentom w placówkach prywatnych i publicznych różnią się.
Jest to oczywista oczywistość.

Niemniej z powyższego wynika kolejny wniosek. Otóż skoro w placówkach prywatnych i publicznych pracują Ci sami lekarze a mimo tego szkód jest mniej w placówkach prywatnych to znowu należy stwierdzić, że wina w przypadku ewentualnych szkód leży po stronie systemu a nie poszczególnych lekarzy.

Potrafimy zrozumieć, że gdy dojdzie do szkody na osobie pacjenta jest on rozżalony. W przypadku śmierci jego najbliżsi odczuwają smutek, żal, rozgoryczenie i zrzucają winę na lekarza, który prowadził leczenie pacjenta.

Ale nie potrafimy zrozumieć reszty społeczeństwa, które bez zastanowienia się powiela mity o lekarzach bufonach, którym się nie chce, którzy nie są zaangażowani, nie chodzą uśmiechnięci i nie tryskają energią…

Na co dzień mamy do czynienia z różnorodnym przekrojem wiekowym lekarzy, co często przekłada się na doświadczenie.

Studenci, stażyści: mają wspaniałe ideały, chce im się, są podekscytowani, mają misję, chcą pomagać, leczyć, uczyć się, są pełni zapału.

Lekarze rezydenci: zderzenie z rzeczywistością – „dlaczego nie mogę poświęcić pacjentowi więcej czasu, czemu mam tyle ograniczeń systemowych, czemu jest tyle „papierologii”” … – mimo tego robią swoje, starają się, próbują coś zmienić, naprawić.

Lekarze specjaliści – po prostu leczą…

Błędy medyczne zdarzały się, zdarzają, i będą zdarzać, a roszczeń będzie tylko przybywać. Z naszej perspektywy wygląda to jednak tak, że znakomita większość faktycznych ( a nie zgłaszanych przez pacjentów i ich pełnomocników) błędów medycznych spowodowanych jest tak naprawdę działaniem systemu, a nie niedouczeniem, zaniedbaniem czy niedołożeniem należytej staranności przez lekarza. Mogłybyśmy przytoczyć tu dziesiątki takich przypadków. Cóż z tego jak konsekwencje i tak finalnie ponosi lekarz…

Gdyby po stronie społeczeństwa było choć trochę dobrej woli w próbie zastanowienia się kto tak naprawdę jest winny zamiast zrzucania bezrefleksyjnie winy na lekarzy…

Dziś było trochę patetycznie, ale czasem nie da się mówić, czy pisać inaczej o sprawach ważnych.

FacebookLinkedInEmailPrint