Autor: Aleksandra Powierża Strona 3 z 23

Prezent czy dowód wdzięczności?

 
 
Niekiedy dowód wdzięczności wyrażony względem lekarza, może stanowić poważny problem spowodowany wątpliwością co do charakteru otrzymanego prezentu. Często pacjenci chcąc podziękować lekarzom za udzieloną w procesie leczenia pomoc, darują różnego rodzaju prezenty czekoladki, alkohole, czasem niestety również podarki o wysokiej wartości jak biżuterie lub perfumy.
Lekarze intuicyjnie czują, że tego rodzaju wdzięczność może być sprzeczna z prawem, ze względu na publicznoprawny charakter świadczeń zdrowotnych finansowanych z państwowych środków.
 
Zgodnie z art. 228 § 1 k.k., kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Należy podkreślić, że wedle art. 115 § 19 k.k., osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążącą Rzeczpospolitą Polską umowę międzynarodową. Bez wątpienia więc lekarz zostanie zakwalifikowany wobec powyższej definicji jako funkcjonariusz publiczny, jeśli udziela świadczeń w ramach finansowania z środków państwowych.
 
Czy jednak każde przyjęcie prezentu w związku z pełnioną funkcją stanowi bezwzględnie przestępstwo?
 
Odpowiedź niestety jest skomplikowana i uzależniona od wielu okoliczności.
 
Po pierwsze należy rozważyć na jakim ,,etapie” relacji pacjent -lekarz zostaje wręczony prezent. Jeśli następuję to przed wykonaniem świadczenia, lekarz absolutnie powinien odrzucić wszelkiego rodzaju upominek, gdyż obiektywnie można postrzegać to zachowanie jako przestępstwo łapówkarstwa biernego i postawić zarzut, że prezent został wręczony w celu uzyskania świadczenia zdrowotnego, lub stanowił warunek należytego udzielenia śwaidczenia. Natomiast wręczenie prezentu dla lekarza po przeprowadzonym świadczeniu jest społecznie bardziej zrozumiałe, ze względu na przekonanie, iż prezent jest przekazywany w dobrej wierze jako dowód podziękowania.
 
Oczywiście kluczowe jest również zapatrywanie na okoliczności towarzyszące takie jak wartość przekazywanego prezentu czy intencje pacjenta. Jeśli pacjent przekazuje, podarunek (nawet po udzielonym świadczeniu) z perspektywą otrzymania w nieokreślonej przyszłości jakiejś korzyści, zachowanie to może budzić poważne wątpliwości. Wartość prezentu powinna być nieznaczna, symboliczna. Nie ma jednoznacznej granicy, pozwalającej na określenie kiedy podarunek można potraktować jako wyraz wdzięczności, a kiedy stanowi on znaczną korzyść. Intuicyjnie można postrzegać, że symboliczne kwiaty czy prezent o wartości 50-200 złotych znacząco odróżnia się od drogiego zegarka czy markowych perfum. Kategorycznie nie powinno się przyjmować pieniędzy w jakiejkolwiek formie nawet bonu czy karty podarunkowej.
 
Wedle art. 68 Kodeksu Etyki Lekarskiej, jeżeli z zatrudnienia lekarza wynika, że winien on spełniać swe obowiązki wobec powierzonych jego opiece chorych bez świadczeń finansowych z ich strony, to nie może żądać od tych chorych wynagrodzenia w jakiejkolwiek formie, ani też uzależniać leczenia od uzyskania materialnych korzyści. Klarowne sformułowanie tego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że niedozwolone jest pobieranie korzyści jedynie warunkującej uzyskanie świadczenia, które przysługuje w ramach funduszu zdrowia.
 
⚖️ W wyroku z dnia 1 grudnia 2016 r. (Sygn. akt: WA 14/16) Sąd Najwyższy prowadził postępowanie wobec ordynatora szpitala publicznego, który przyjął butelkę wódki o wartości 50 zł po zakończeniu leczenia pacjenta. SN ocenił, że ,,przyjęcie korzyści majątkowej przez osobę i w warunkach wskazanych w art. 228 § 1 k.k. jest czynem zabronionym niezależnie od motywacji wręczającego i wartości materialnej korzyści”. Sąd Najwyższy zważył jednak, iż prezent ten stanowił wyraz wdzięczności za zaangażowanie lekarza i został wręczony po udzielonym leczeniu, wobec czego w ocenie SN społeczna szkodliwość czynu była uznana za znikomą co stanowiło przesłankę do umorzenia postępowania.
 
⚖️ Sąd Okręgowy w Lublinie w wyroku z dnia 3 kwietnia 2009 r. orzekł, iż w naszym kraju zwyczajowo przyjęte jest, że pacjent ma prawo podziękować lekarzowi za opiekę, w konsekwencji czego przyjmowanie kwiatów czy butelki alkoholu trudno uznać za zachowanie przestępcze.
 
Czasami może pojawić się wątpliwość, co do przyjmowania zapakowanych prezentów, bez świadomości co do zawartości opakowania. Co prawda, aby zrealizować przestępstwo z art. 228 § 1 k.k., należy wykazać się umyślnością, to znaczy mieć świadomość i zamiar przyjęcia korzyści majątkowej. Jednak kierując się zasadą ostrożności lepiej unikać sytuacji, w których trudnym do udowodnienia byłby fakt, iż lekarz nie wiedział o zawartości przyjmowanego podarku. Rozwiązaniem tego typu problemu może być odpakowanie przy pacjencie prezentu i w razie wątpliwości odmowa jego przyjęcia.
 
 Temat opracowany przy pomocy współpracownika Kancelarii – Łukasza Kornickiego 
FacebookLinkedInEmailPrint

Odpowiedzialność zawodowa w Ustawie o niektórych zawodach medycznych

Powracamy z dalszym komentarzem do Ustawy o niektórych zawodach medycznych.
 
Dzisiaj omówimy kwestię ODPOWIEDZIALNOŚCI ZAWODOWEJ, a dokładnie, przed jakimi podmiotami toczy się postępowanie oraz jak wygląda etap postępowania wyjaśniającego.
 Musicie bowiem wiedzieć drodzy Medycy, że od teraz możecie za ewentualne przewinienia zawodowe ponosić odpowiedzialność. Przewinienie zawodowe, to zawinione naruszenie przepisów związanych z wykonywaniem danego zawodu medycznego.
Wiedzcie, że postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej toczy się na kilku etapach:
  • czynności sprawdzające prowadzone przez rzecznika dyscyplinarnego;
  • postępowanie wyjaśniające prowadzone przez rzecznika dyscyplinarnego;
  • postępowanie przed Komisją Odpowiedzialności Zawodowej.

 

Dziś opowiemy o postępowaniu WYJAŚNIAJĄCYM.
Ale zanim do tego przejdziemy, kilka słów o Rzeczniku dyscyplinarnym oraz Komisji Odpowiedzialności Zawodowej, czyli organami, przed którymi może toczyć się postępowanie.
Organy te powoływane są Ministra Zdrowia. Odnośnie Rzeczników – powołuje się ich w liczbie 4, którzy – UWAGA!! muszą posiadać wykształcenie prawnicze (a nie z konkretnej dziedziny medycyny!) i co najmniej 5-letnie doświadczenie w obszarze prawa administracyjnego i procesowego. Nie mogą oni być karani za przestępstwo umyślne lub z tytułu odpowiedzialności dyscyplinarnej, zawodowej, dając rękojmię należytego wykonywania tej funkcji oraz posiadając wiedzę w zakresie zasad wykonywania zawodów medycznych.
 
Komisja odpowiedzialności zawodowej powoływana jest zaś na 4-letnią kadencję w następującym składzie:
  • 4 przedstawicieli wykonujących dany zawód medyczny (plus dietetyka w określonym zakresie)
  • 8 przedstawicieli Ministra Zdrowia (specjalistów stowarzyszeń naukowych, związków zawodowych).
Określono, że przewodniczący komisji musi posiadać wykształcenie prawnicze oraz o najmniej 5-letnie doświadczenie w obszarze prawa administracyjnego i procesowego oraz warunki jak przy rzeczniku odpowiedzialności zawodowej.
 
Członkiem Komisji może zostać osoba uprawniona do wykonywania zawodu medycznego, posiadająca co najmniej 3-letnie doświadczenie w wykonywaniu danego zawodu medycznego, niekarana za przestępstwo umyślne lub z tytułu odpowiedzialności dyscyplinarnej lub zawodowej, dająca rękojmię należytego wykonywania powierzonych jej zadań.
 
WRACAJĄC DO ETAPÓW POSTĘPOWANIA ODPOWIEDZIALNOŚCI ZAWODOWEJ…
W momencie powiadomienia Rzecznika dyscyplinarnego o możliwości popełnienia przewinienia zawodowego, rozpoczyna on czynności sprawdzające zmierzające do wstępnego wyjaśnienia okoliczności sprawy.
Należy podkreślić, że rzecznik dyscyplinarny wszczyna postępowanie wyjaśniające na wniosek albo z urzędu.
 Jako grupę uprawnioną do złożenia takiego wniosku ustawodawca przewidział:
• Ministra Zdrowia
• Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
• Minister Obrony Narodowej
• Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
• Pokrzywdzonego.
 
Rzecznik dyscyplinarny wydaje postanowienie o wszczęciu lub odmowie wszczęcia postępowania.
Na odmowę wszczęcia postępowania przysługuje zażalenie, które wnosi się do Komisją, za pośrednictwem rzecznika dyscyplinarnego w terminie 14 dni od dnia otrzymania postanowienia.
Komisja utrzymuje w mocy postanowienie Rzecznika dyscyplinarnego albo je uchyla. Uchylając postanowienie, na które wniesiono zażalenie, Komisja przekazuje postępowanie do dalszego prowadzenia przez rzecznika dyscyplinarnego, uzasadniając powody uchylenia lub okoliczności, które należy wyjaśnić, lub czynności, które należy przeprowadzić.
W toku postępowania wyjaśniającego Rzecznik bada czy czyn popełniony mógł stanowić przewinienie zawodowe oraz czy nie zachodzą warunki wyłączające winę lub przesłanki do umorzenia postępowania.
Etap ten właśnie określamy jako postępowanie wyjaśniające.
Kończy się on:
  • przedstawieniem zarzutów,
  • wnioskiem o ukaranie lub
  • zakończeniem postępowania poprzez jego umorzenie.
 
Rzecznik dyscyplinarny prowadząc postępowanie wyjaśniające może:
  • przesłuchiwać pokrzywdzonego i inne osoby w charakterze świadków;
  • powoływać i przesłuchiwać biegłych lub wzywać specjalistów do przeprowadzenia określonych czynności w toku postępowania.

 

W następnym poście opowiemy Wam, jak prowadzone jest postepowanie przed Komisją dyscyplinarną z uwzględnieniem kar za przewinienia zawodowe.
 
Gdybyście potrzebowali pomocy w zakresie postępowań przed rzecznikiem odpowiedzialności zawodowej czy też sądem to wiedzcie, że nasza Kancelaria – pomimo tego, że jesteśmy z Warszawy – działa na terenie całej Polski. Piszcie do nas na adres: kancelaria@prawniklekarza.pl
 
 
FacebookLinkedInEmailPrint

USTAWA O NIEKTÓRYCH ZAWODACH MEDYCZNYCH – CD

 
W poprzednim poście informowałyśmy o wejściu w życie nowej Ustawy o niektórych zawodach medycznych. Dzisiaj skupimy się nad zadaniami zawodowymi, które uregulował ustawodawca oraz przyjrzymy się obowiązkowi ustawicznego kształcenia.
Ustawa reguluje, że zawód medyczny można wykonywać:
  • na podstawie umowy o pracę
  • w ramach stosunku służbowego,
  • na podstawie umowy cywilnoprawnej,
  • w ramach wolontariatu
– w zakładzie leczniczym jak również, poza tym zakładem,
  •  jako przedsiębiorca będący lub niebędący podmiotem leczniczym.

 

Osobie uprawnionej do wykonywania zawodu medycznego przysługuje prawo do posługiwania się tytułem odpowiadającym nazwie zawodu medycznego określonego w Ustawie.
 
Ważne! Tytuł ten podlega ochronie prawnej!
 
Co ciekawe, ustawodawca wskazał podobnie jak np. w Ustawie o zawodach lekarza i lekarza dentysty, że zawód medyczny wykonuje się z należytą starannością, zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej i umiejętnościami niezbędnymi do wykonywania tego zawodu, z poszanowaniem praw pacjenta i dbałością o jego bezpieczeństwo. Otwiera to nowy etap w relacjach pacjent- osoba wykonująca zawód medyczny. Ponieważ naruszenie praw pacjenta może stanowić podstawę odpowiedzialności cywilnej.
 
Osoba uprawniona do wykonywania zawodu medycznego ma względem pacjenta:
  • obowiązek przestrzegania praw pacjenta,
  • prawo do uzasadnionej odmowy wykonania świadczeń opieki zdrowotnej,
  • prawo wglądu do dokumentacji medycznej pacjenta w zakresie udzielanych świadczeń.

 

Rozdział 3 wskazanej Ustawy określa zakres czynności, które wykonuje pracownik medyczny. Dla każdego zawodu odpowiednio opisano zakres zadań.
I tak przykładowo zadania asystentki stomatologicznej określono, jako wykonywanie czynności zawodowych w zakresie asystowania lekarzowi dentyście i utrzymania gabinetu w gotowości do pracy.
W przypadku instruktora terapii uzależnień jest to wykonywanie czynności zawodowych pod nadzorem specjalisty psychoterapii uzależnień w zakresie wsparcia terapeutycznego udzielanego pacjentom wykazującym zaburzenia związane z używaniem substancji psychoaktywnych lub uzależnionych behawioralnie oraz ich bliskich.
 
Za wykonanie określonego zawodu uważa się również prowadzenie zajęć na studiach umożliwiających uzyskanie wykształcenia niezbędnego do wykonywania danego zawodu medycznego lub w szkołach prowadzących kształcenie w danym zawodzie medycznym lub wykonywanie pracy na rzecz ustawicznego rozwoju zawodowego, prowadzenie badań naukowych, kierowanie pracą zawodową osób wykonujących dany zawód medyczny oraz zatrudnienie na stanowiskach administracyjnych, na których wykonuje się czynności związane z przygotowywaniem, organizowaniem lub nadzorem nad udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej.
 
Ustawodawca przewidział również prawo i obowiązek ustawicznego rozwoju zawodowego, w szczególności poprzez kształcenie podyplomowe lub doskonalenie zawodowego.
 
W ramach kształcenia podyplomowego wyróżniamy:
  • szkolenie specjalizacyjne,
  •  kurs kwalifikacyjny.
Szkolenie specjalizacyjne daje podstawę do przyznania tytułu specjalisty w danym zawodzie medycznym. Kwalifikacje konieczne do odbycia szkolenia oraz niezbędne procedury przewidziane są w Ustawie o uzyskiwaniu tytułu specjalisty w dziedzinach mających zastosowanie w ochronie zdrowia.
Kurs kwalifikacyjny ma na celu uzyskanie przez osobę wykonującą dany zawód medyczny dodatkowej wiedzy i umiejętności zawodowych niezbędnych do wykonywania określonych czynności zawodowych. Jako warunek przystąpienia do takiego kursu wymagany jest 3-letni staż pracy w danym zawodzie medycznym. Na zakończenie takiego kursu pracownik medyczny odbywa egzamin teoretyczny lub praktyczny sprawdzający zagadnienia objęte programem kursu.
Jako doskonalenie zawodowe ustawodawca wyróżnia:
  • kursy doskonalące
  •  samokształcenie.
Dla osób wykonujących zawody medyczne Ustawa przewiduje 5-letnie okresy rozliczeniowe ustawicznego kształcenia zawodowego. Osobie wykonującej zawód medyczny za udział w poszczególnych formach kształcenia podyplomowego lub doskonalenia zawodowego przysługują punkty edukacyjne. Okres edukacyjny rozpoczyna się z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym osoba wykonująca zawód medyczny uzyskała wpis do rejestru.
 
Ważne! Osobie wykonującej zawód medyczny podnoszącej kwalifikacje zawodowe w ramach ustawicznego rozwoju zawodowego przysługuje, na jej wniosek, urlop szkoleniowy w wymiarze do 6 dni roboczych rocznie, płatny według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy.
 
Jeżeli potrzebowalibyście pomocy przy interpretacji nowych przepisów zapraszamy do kontaktu z Kancelarią pod mailem:  kancelaria@prawniklekarza.pl
 
 
Artykuł przygotowany przy współpracy z pracownikiem Kancelarii Panem Łukaszem Kornickim 
FacebookLinkedInEmailPrint

Nowe wytyczne Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników w sprawie dopuszczalności przerywania ciąży.

 

 Jak zapewne słyszeliście w ostatnim czasie pojawiły się wytyczne Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników w sprawie dopuszczalności przerywania ciąż. Opinie o tym dokumencie są różne i pojawiły się informacje o konieczności ich poprawy. Ni to jednak nastąpi, zobaczcie jak obecnie wyglądają wytyczne. 

Na wstępie należy przypomnieć, że wytyczne towarzystw lekarskich nie stanowią źródeł prawa powszechnie obowiązującego, jednak są traktowane jako źródło aktualnej wiedzy medycznej, na które powołują się lekarze przy podejmowaniu decyzji w sprawie leczenia pacjenta.

Dlatego opublikowany dokument jest istotny w kontekście wątpliwości i zagrożeń, przed którymi stają lekarze ginekolodzy wobec obowiązującego stanu prawnego dotyczącego terminacji ciąży.

W wytycznych zawarto historię prawodawstwa odnoszącego się do dopuszczalności aborcji z uwzględnieniem orzecznictwa sądów polskich, Trybunału Konstytucyjnego i TSUE. Wskazano również szereg aktów prawnych dopuszczających zastosowanie aborcji w razie wystąpienia określonych przesłanek.

W aktualnie obowiązującym stanie prawnym, lekarze stają przed kolizją dóbr życia i zdrowia pacjentki oraz jej dziecka, jednocześnie nie posiadając jasnych reguł, kiedy stosować aborcję ze wskazań medycznych i nie obawiać się podejmowania decyzji, które mogłyby nieść za sobą konsekwencje karne. Obawa przed postępowaniem sądowym powoduje realny efekt mrożący. W wytycznych wskazano, że w sytuacji kolizji dóbr, bezwzględne pierwszeństwo ma życie kobiety, jednak nie określono jednoznacznych przypadków wskazujących, kiedy lekarz może podjąć decyzję o terminacji ciąży. Przy podejmowaniu decyzji lekarze powinni kierować się aktualną sytuacją zdrowotną pacjentki oraz wpływem ciąży na zdrowie fizyczne i psychiczne oraz na dobro dziecka.

Wytyczne określają, że zabieg terminacji ciąży jest standardowym zabiegiem medycznym, zatem w sytuacjach zagrożenia zdrowia lub życia ciężarnej pacjentki, procedurę tę można zrealizować w każdym szpitalu. Decyzja o terminacji ciąży powinna zostać podjęta po wyczerpaniu możliwości terapeutycznych. Jednak brak wskazania jednoznacznych przesłanek, może powodować niebezpieczeństwo zbytniego zwlekania, nierzadko powodującego tragiczne skutki.

Zgodnie z wytycznymi: ,,Wystąpienie okoliczności wskazujących, że ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety ciężarnej, stwierdza lekarz posiadający tytuł specjalisty w zakresie medycyny właściwej ze względu na rodzaj choroby kobiety ciężarnej”. W wyjątkowych przypadkach przewidziano również konieczność powołania konsylium lekarskiego.

,,W przypadku chorób infekcyjnych o piorunującym przebiegu, z uwagi na dobro ciężarnej, rekomendowane jest postępowanie w oparciu o ocenę sytuacji dokonaną w danej placówce, samodzielnie przez lekarza specjalistę położnictwa i ginekologii.” Powyższa regulacja jest wysoce niedoprecyzowana i pozostawia szeroką perspektywę interpretacyjną. Niestety, powoduje to duży niepokój wśród lekarzy ginekologów, którzy nie poczuwają się do brania odpowiedzialności za to, czy w danym przypadku należało przeprowadzić zabieg ze względu na dobro pacjentki, a w innej świadczenie to stanowiłoby przestępstwo.

Jeśli chodzi o sposób przeprowadzenia procedury to:

  • Zależy on w głównej mierze od pilności wskazań, przeszłości położniczej pacjentki oraz wieku ciąży. Podzielono sposób przeprowadzenia zabiegu w zależności od trymestru, w którym znajduje się pacjentka.
  • Określono, że ze względu na ryzyko infekcji wewnątrzmacicznej oraz wpływ na stan psychiczny pacjentki, należy dążyć do zakończenia procedury w ciągu 72 godzin od rozpoczęcia.
  • Pacjentka powinna być poinformowana o planie zabiegu i leczenia oraz wyrazić pisemną zgodę na zabieg.

Warto jednak zwrócić uwagę, iż wytyczne nie odpowiadają na pytanie, w przypadku jakich stanów/chorób psychicznych lekarze powinni podjąć decyzję o powołaniu się na przesłankę zagrożenia dla życia lub zdrowia matki. Wobec powyższego, pozostawia to dalekie możliwości interpretacyjne, które z jednej strony pozwalają na elastyczne stosowanie przepisów, jednak – w naszej ocenie – zwiększają również ryzyko odpowiedzialności karnej w razie niesłusznego przeprowadzenia zabiegu aborcji ze wskazań medycznych.

A co Wy myślicie o nowych wytycznych?

W razie potrzeby pamiętajcie, że możecie się do nas zwrócić o poradę czy opinie w kwestii tych czy innych wytycznych. Najlepiej mailowo na adres kancelaria@prawniklekarza.pl

 

 

Artykuł przygotowany przy współpracy z pracownikiem Kancelarii Panem Łukaszem Kornickim 

 

FacebookLinkedInEmailPrint

KONTAKT

Kancelaria Adwokacko-Radcowska
"Podsiadły-Gęsikowska, Powierża" Sp. p.

ul. Filtrowa 61/3
02-056 Warszawa

+48 22 628 64 94
+48 600 322 901

kancelaria@prawniklekarza.pl

REGON: 369204260 NIP: 7010795766

AEKSANDRA POWIERŻA

+48 604 077 322
aleksandra.powierza@prawniklekarza.pl

KAROLINA PODSIADŁY-GĘSIKOWSKA

+48 735 922 156
karolina.podsiadly@prawniklekarza.pl